هنگامی که در DuPont کار می کرد ، از جان گیلبرت فارغ التحصیل دانشکده مهندسی دانشگاه نیویورک تاندون خواسته شد تا یک ماده جدید توسعه یافته به نام تفلون را ارزیابی کند.
آزمایش‌های او با استفاده از پلیمر فلوئوردار به عنوان پوشش سطح قابلمه تفلون تابان سایز 52 و تابه‌ها به انقلابی در ظروف نچسب کمک کرد. چند سال بعد، یک مهندس فرانسوی شروع به پوشاندن وسایل ماهیگیری خود با تفلون کرد تا از گره خوردن آن جلوگیری کند.
همسرش کولت پیشنهاد کرد از همین روش برای پوشاندن تابه های آشپزی خود استفاده کند. این ایده موفقیت آمیز بود و در سال 1954 یک پتنت فرانسوی برای این فرآیند اعطا شد.
شرکت تفال در سال 1956 برای تولید تابه های نچسب تشکیل شد.همه تابه های نچسب از تفلون استفاده نمی کنند. پوشش های نچسب دیگری نیز در دسترس هستند.
به عنوان مثال، مخلوطی از تیتانیوم و سرامیک را می توان بر روی سطح تشت سندبلاست کرد و سپس در دمای 2000 درجه سانتیگراد ( 3630 درجه فارنهایت) برای تولید یک پوشش سرامیکی نچسب استفاده کرد.
پلی تترا فلوئورواتیلن (PTFE) یک فلوروپلیمر مصنوعی است که در کاربردهای مختلف از جمله پوشش های نچسب استفاده می شود. تفلون نام تجاری PTFE است که اغلب به عنوان یک اصطلاح عمومی برای PTFE استفاده می شود.
زیرلایه فلزی با انفجار ساینده زبر می شود ، سپس گاهی اوقات قوس الکتریکی با فولاد ضد زنگ پاشیده می شود. سطح نامنظم چسبندگی PTFE را تقویت می کند و همچنین در برابر سایش PTFE مقاومت می کند.
سپس یک تا هفت لایه PTFE اسپری یا رول می‌شود که تعداد لایه‌ها بیشتر است و اسپری بهتر است. تعداد و ضخامت لایه ها و کیفیت مواد تعیین کننده کیفیت پوشش نچسب است.
پوشش های با کیفیت بهتر دوام بیشتری دارند و احتمال پوسته شدن و پوسته شدن کمتری دارند و خاصیت نچسب خود را برای مدت طولانی تری حفظ می کنند.
هر پوشش مبتنی بر PTFE در صورت گرم شدن بیش از حد، به سرعت خاصیت نچسب خود را از دست می دهد. همه سازندگان توصیه می کنند که دماها معمولاً کمتر از 260 درجه سانتیگراد (500 درجه فارنهایت) باشد.
ظروف مورد استفاده با تابه های با روکش PTFE می توانند پوشش را خراش دهند، اگر ظروف سخت تر از پوشش باشند. با استفاده از ابزارهای پخت و پز غیر فلزی (معمولاً پلاستیکی یا چوبی) می توان از این امر جلوگیری کرد.
