سنگ مرمر به سبک عقیق در دو بلوزدر مورد ظروف آشپزی نامناسب مطالب زیادی نوشته شده استده سال پیش کتری‌های چینی اختراعی بزرگ برای جوشاندن موادی به حساب می‌آمدند که نیاز به مراقبت خاصی داشت و بسیاری از خانه‌دارهای صرفه‌جو به خاطر داشتن یک کتری به خود تبریک گفته‌اند و پس از آن غمگین شده و تقریباً متوجه می‌شوند که ظرف چند روز سیاه‌سوخته است.
بدون شک ظروف میناکاری روی فلز بسیار تمیز و زیبا است در حالی که عالی می ماند. و این مزیتی برای قهوه توت است به خصوص اینکه در تماس فوری با فلز گرم شده قرار نگیرد.
از طریق بی احتیاطی خدمتکاران، و به همان اندازه که ممکن است مانند یک قابلمه حلبی معمولی غذاهای لذیذ خود را خراب کند. ظروف برای برشته کردن و حتی آسیاب کردن قهوه در حال حاضر اغلب با چینی پوشیده می شوند، مانند بسیاری از مقالات دیگر برای آشپزخانه.
اما محصولات با آستر لعابی مینا کاری شده نه تنها بسیار گران هستند، بلکه هرگز نمی توان به آنها وابسته بود. آنها به اندازه پنجاهمین بار در معرض شکستن و تکه تکه شدن در اولین بار استفاده هستند و البته هیچ خدمت دیگری ندارند.
در دهه 1870 بود که موجی از خلاقیت رقابتی شروع به تغییر ظروف آشپزخانه آمریکایی کرد. از این میان، طیف عظیمی از اجناس مینای پاشیده، خالدار و پاشیده شده به وجود آمد که امروزه برای کلکسیونرها جذاب است.
دو شرکت در ثبت اختراع و ترویج نوآوری ها پیشتاز بودند: نه تنها تزئینات جذاب سطح، بلکه پیشرفت مداوم در میناکاری اتصالات ورق فلزی، اتصال دستگیره ها و غیره.
ما نباید فراموش کنیم که در طول دهه 1800 تغییرات در فلزکاری در داستان ظروف لعابی مهم است. همه چیز به سطح نیست.
خالدار، مرمر یا ساده؟ قهوه جوش خالدار، کوزه و غیرهاولین دو شرکت بزرگ آمریکایی که لوازم خانگی میناکاری می‌کنند توسط مهاجرانی از اروپا در دهه 1860 تأسیس شدند.
یک شرکت دارای میراث فرانسوی و دیگری آلمانی بود. لانس و گروسژان قبل از راه‌اندازی شرکت تولیدی خود در نیویورک، با یک کارخانه مهر زنی فلز در وودهاون، به عنوان یک تجارت واردکننده ورق فلزی و لوازم خانگی فلزی شروع کردند.
مینای خالدار آنها عقیق بود که معمولاً آبی بود. فردریک و ویلیام نیدرینگهاوس شرکت مهرسازی سنت لوئیس را در میسوری تأسیس کردند، سپس تولید ظروف گرانیتی را به شهر گرانیت، ایلینویز منتقل کردند.
